Het was een paar maanden geleden. Mijn man en ik werden samen opgeroepen door de politie in het land waar we al jaren werkten. Ze hadden vragen over ons werk voor Gods Koninkrijk. Het zou een halfuurtje duren, zeiden ze. Maar dat liep anders. Ze hielden ons beiden een hele dag vast. Het beroep dat ik op hen deed dat er jonge kinderen thuis waren, maakte geen verschil.
“Hij is nog in een kantoortje van het ministerie”, probeerde ik eufemistisch uit te leggen.
Aan het eind van de dag besloten ze mijn man naar de gevangenis te brengen; mij lieten ze gaan. Gelukkig waren onze kinderen intussen door anderen opgevangen. Maar hoe moest ik hen vertellen dat papa voorlopig even niet terug zou komen? “Hij is nog in een kantoortje van het ministerie”, probeerde ik eufemistisch uit te leggen. Dat is een gevangenis immers – min of meer.
Ontspanning als afleiding
Zeker voor de jongsten moest ik sterk zijn, doorgaan. Ik regelde leuke uitjes voor hen en de spanning van die dagen is voor het grootste deel langs hen heengegaan. Maar voor mij lag dat anders. Samen met een teamlid begonnen we te brainstormen, te bellen, te overleggen. Een crisisteam werd in het leven geroepen, de laptop en telefoon van mijn man moesten gewist worden, anderen moesten gewaarschuwd worden, een advocaat moest geregeld worden, de ambassade moest bezocht worden, een gebedsgroep moest opgetuigd worden. Dat werk zou voor sommigen op zo’n moment misschien te veel zijn, maar voor mij was het juist goed. Ik was blij dat ik iets kon doen, iets dat helpt en tegelijk voorkomt dat je je alleen maar zorgen zit te maken.
En bidden?
Dat deden we natuurlijk ook, maar meer nog dan door ons eigen gebed voelden we ons gedragen door het gebed van zoveel anderen.
Opeens werd alles anders
We hadden geen idee wanneer mijn man weer zou vrijkomen en hielden rekening met een lange periode. We maakten zelfs plannen om naar Nederland te komen. En toen, op een avond een aantal dagen later, werd alles anders. Een gast had voor ons gekookte en at mee. Onze oudste zoon las uit de Bijbel na de maaltijd, het gedeelte waarin Jezus na Zijn opstanding plotseling in het midden van de kamer staat.
“Onze gast keek om en schreeuwde het uit. Daar stond mijn man, midden in de kamer.”
Toen we daarna de tafel aan het afruimen waren, gebeurde het ongelofelijke. Onze gast keek om en schreeuwde het uit. Daar stond mijn man, midden in de kamer. Hij was gewoon rustig naar binnen gewandeld zonder dat we het hadden gemerkt. De emoties liepen hoog op – bij mij en bij onze kinderen. Onze oudste prikte zelfs in de arm van zijn vader, om zich te vergewissen dat hij geen geestverschijning was. Het Bijbelverhaal wat we kenden vanuit de theorie, ervoeren we in een andere dimensie. We voelden de vreugde van het samenzijn en het verdwijnen van het gemis. Hoe blij kun je zijn met een geliefde. Dat ervoeren ook de discipelen verheugd toen hun Meester weer plotseling in hun midden was.
Een doorstart
In de dagen daarna moesten we opnieuw veel regelen. We moesten het land verlaten waar we jarenlang hadden gewoond, maar konden gelukkig ergens anders in de regio opnieuw beginnen en een doorstart maken. Want ons werk is nog niet klaar, zo voelen we dat allebei. En de ervaring van de afgelopen maanden heeft me gesterkt dat, wat er ook gebeurt, de HEERE erbij is. Bovendien heb ik een andere kostbare les geleerd: dat lijden niet uitzonderlijk is. Voor zoveel christenen hoort het er elke dag bij. Iets daarvan hebben wij ook ervaren, en dat heeft onze levens verrijkt.